السلام علی الشیب الخضیب

آقا امام صادق علیه السلام فرمودند:خدیجه کبری و فاطمه دختر اسد (مادر امیرالمؤمنین)، محسن سقط شده فاطمه زهرا را به دست گرفته، ناله کنان نزد پیغمبر صلّی اللَّه علیه و آله می‌آیند و مادرش فاطمه علیهاالسّلام این آیه قرآن را می‌خواند: 

«هذا یَوْمُکُمُ الَّذِی کُنْتُمْ تُوعَدُونَ»
{این همان روزی است که به شما وعده می‌دادند. } 
امروز روزی است که «تَجِدُ کُلُّ نَفْسٍ ما عَمِلَتْ مِنْ خَیْرٍ مُحْضَراً وَ ما عَمِلَتْ مِنْ سُوءٍ تَوَدُّ لَوْ أَنَّ بَیْنَها وَ بَیْنَهُ أَمَداً بَعِیداً»
 {هر کسی آنچه کار نیک به جای آورده و آنچه بدی مرتکب شده، حاضر شده می‌یابد و آرزو می‌کند: کاش میان او و آن [کارهای بد] فاصله ای دور بود. }

مفضل گفت: در این وقت حضرت صادق علیه السّلام چنان گریست که محاسن مبارکش از سیلاب اشک تر شد! 
سپس فرمود: روشن مباد چشمی که با این گفته نگرید! مفضل هم بسیار گریست و آنگاه عرض کرد: آقا! این گریه چقدر ثواب دارد؟ 

فرمود: وقتی از روی حقیقت باشد، به شماره نمی آید!

بحار الانوار ج۵۳ ص۲۳